Hoe komt dat toch dat ik zo'n connectie heb met Brazilië? Een vraag die ik mezelf gesteld heb en het antwoord ligt ergens in een ver verleden. Mijn moeder, zaliger, had een héél goede vriendin, Betty. Betty kwam al eens op bezoek. In feite heel weinig en dat had een reden. Betty woonde namelijk in Brazilië meer specifiek in Rio de Janeiro. Haar man had een belangrijke functie bij de vestiging van een Europees bedrijf in Rio De Janeiro. Ik hoorde als kleine jongen zo de eerste verhalen over een mytisch land. Het eerste zaadje was gepland en dat sluimerde gedurende vele jaren tot op de dag dat één van de leiders in de jeugdbeweging besliste om als ontwikkelingshelper naar Joao Pessoa te trekken. hij zou maar korte tijd weg blijven maar hij is nooit terug gekeerd. Brazilie had hem veroverd. De levenswijze, de energie, de passie, de schoonheid en de lelijkheid van een enorm land. Ik weet dat ik toen beslist heb: "Ooit kom ik ook naar daar." Opnieuw bleef die connectie op een laag pitje verder sluimeren. Natuurlijk volgde ik als voetballiefhebber de "Seleçao" de  Braziliaanse voetbalploeg en was er sporadisch contact met mijn jeugdleider en het ontwikkelingswerk dat hij daar deed met straatkinderen. Opnieuw gingen vele jaren voorbij en opnieuw gebeurde er iets waardoor die connectie nog maar eens duidelijk werd. Als consultant bij een groot Internationaal consulting bedrijf , kreeg ik de de vraag of ik voor een klant een opdracht zou kunnen doen in Taubaté, dicht bij Sao Paulo. Mijn koffer was héél snel gepakt en ik ben naar Brazilië vertrokken voor de opdracht. Omdat ik dan toch daar was had ik er een week vakantie aan gekoppeld. 

Ik las ooit een verhaal van een koning die aan zijn wijze raadgevers vroeg om in een amulet een zin te schrijven die hij kon gebruiken in een situatie die, in zijn ogen, hopeloos was.